اجتماعی بودن
انسان و ضرورت
انتخاب دوست
یكی از ویژگی های طبیعت انسان ، اجتماعی بودن اوست.
بدین لحاظ آدمی هرچند به جهتِ بر آوردن حوائج شخصی
و انجام امور روزمره بی نیاز از دیگران باشد
و شخصاً از همه
ی امكانات لازم برای رفاه و آسایش در سطح عالی
برخوردار باشد ، باز هم همواره علاقه
مند است كه دركنار خانواده ، مردم و جامعه زندگی كند.
این ویژگی اختصاص به فرد یا
گروه خاصی از انسانها ندارد بلكه ویژگی عام و مشترك
تمامی افراد بشر به عنوان یك خصلت طبیعی و روحی است.
بعضی از روانشناسان معتقدند در صورتی كه این
نیاز درونی تأمین نشود و فرد برای مدتی
طولانی از مردم ، جامعه و خانواده دور نگه
داشته شود نهایتاً آثاری ازروان پریشی در او پیدا
خواهد شد. روشن است كه این نیازمندیِِ طبیعت بشر
به اجتماعی بودن، توأم با حكمت ها
و مصلحت هایی است و در سایه ی اجتماع و
اجتماعی بودن است كه بشر توانسته در
قرون و اعصار مختلف دست به كارهای اساسی
و بنیادی بزند و به پیشرفتهای بزرگ در
عرصه های مختلف دست یابد. فرهنگ و تمدن
و پیشرفت مادی و معنوی بشر مرهون
تلاش جمعی او در كنار همنوعان خویش است.
اختراعات ، اكتشافات و صنایع فقط
برخی از
جلوه های بارز این كوشش دسته جمعی است.
وانگهی حیات بشر و رفع نیازمندی های
شخصی و خانوادگی نیز منوط به زندگی اجتماعی است.
به عنوان مثال كافی است
بیندیشیم كه در تهیه یك نان چه اسباب و وسایلی
دست به دست هم می دهد تا در اختیار
ما قرار گیرد . چنین است كه هیچ گاه بدون كمك
دیگران ادامه حیات ممكن نیست.
نظرات شما عزیزان: